1...2...3... φτου ξελευτερία!

Ξυλίκι, εφτάπετρο, τσανάκια, πλείστα άλλα αυτοσχέδια ψυχοκινητικά παιχνίδια που είχαμε την τύχη να παίξουμε εμείς, οι πλέον μεγάλοι, στις πάλε ποτέ αλάνες που ομόρφαιναν κάθε γειτονιά της Αθήνας...και τα μήλα..και κυνηγητό..και κρυφτό.

Αν σήμερα αναφέρουμε αυτά τα παιχνίδια στα παιδιά, θα μας κοιτάζουν με μάτια γεμάτα απορία και ζήλια. Αλάνες δεν υπάρχουν πια, παραχώρησαν τη χωμάτινη τους υπόσταση στο σκληροπυρηνικό τσιμέντο, που αυτομάτως κατάργησε την παιδική επιλογή για ελεύθερο παιχνίδι εκτός των θυρών..και ως αντιστάθμισμα για την αναγκαία αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των παιδιών, προσφέρει ποικίλες δραστηριότητες ανούσιας κατασπατάλησης της ενέργειας τους… μπροστά σε μια οθόνη. Είτε αυτή είναι της τηλεόρασης είτε του υπολογιστή, τα παιδιά πλέον αναλώνουν πολύ χρόνο μπροστά σε μια οθόνη και συναφώς τρέχουν, παίζουν και δραστηριοποιούνται σωματικώς όλο και λιγότερο.

Αν και σύμφωνα με έρευνες των πανεπιστημίων της Αμερικής και της Ευρώπης, η ενασχόληση με ηλεκτρονικά παιχνίδια γρηγορεί τα εγκεφαλικά νεύρα, σε αντίθεση με ότι ίσχυε μέχρι πρότινος ως δοξασία, αυτό καθόλου δεν πρέπει να μας καθησυχάζει, ώστε να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να αναλώνουν πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Αν μη τι άλλο η ποσότητα ραδιενέργειας που προσλαμβάνουν, κάθε άλλο αμελητέα μπορεί να θεωρηθεί και εξάλλου με το χρόνο που τα αφήνουμε μπροστά σε μια οθόνη (γιατί κακά τα ψέματα, αυτό βολεύει πολλούς γονείς , οι οποίοι καθηλώνοντας τα παιδιά τους σε μια οθόνη, μπορούν να ακολουθήσουν το δικό τους πρόγραμμα ανενόχλητοι), τους στερούμε την έμφυτη και φυσιολογική τους ανάγκη να κινηθούν, να γυμναστούν, να ασχοληθούν με αθλοπαιδιές.

Η κατάσταση κρίνεται πλέον ανησυχητική στο θέμα της τηλεόρασης. Δυστυχώς τα ελληνόπουλα, αναλώνουν πολλές ώρες παρακολουθώντας παιδικά προγράμματα, τα περισσότερα από τα οποία κάθε άλλο παρά στις πραγματικές ανάγκες της τρυφερής παιδικής ηλικίας ανταποκρίνονται. Τουναντίον, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον αρνητικό κανόνα, προάγουν τη βία και τα πλέον λαθεμένα πρότυπα για τα παιδιά.
Αντί να ψυχαγωγούν τα παιδιά-ο όρος δίνεται με την κλασσική του έννοια "ΑΓΩ ΨΥΧΗΝ" –απλά και μόνο τα μετατρέπουν σε απαθείς παρατηρητές κακόγουστων και αντιπαιδαγωγικών παραγωγών, για να χρησιμοποιήσουμε έναν άκρως επιεική χαρακτηρισμό.
Τα τηλεοπτικά προγράμματα που απευθύνονται στα παιδιά, περιλαμβάνουν σειρές με πολεμοχαρή σενάρια, ανατριχιαστικές σκηνές βίας, επιθετικής συμπεριφοράς και αντεκδίκησης, στις οποίες εμπλέκονται τερατόμορφα πλάσματα υπερφυσικής δύναμης και αμφιβόλου η συνηθεστέρα εντελώς απροκάλυπτα κακής προέλευσης ισχύος.

Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα της ύπαρξης του κακού στη σφαίρα της παιδικής ψυχοσύνθεσης και τη φυσιολογική τάση των παιδιών να το αφορίσουν και να το διαχωρίσουν από το καλό με το οποίο θέλουν να ταυτιστούν, θα ήταν αντιφατικό να υποβιβάσουμε τον παιδαγωγικό ρόλο που διαδραματίζει στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξή τους.

Στα παραμύθια, για παράδειγμα, τα παιδιά αναγνωρίζουν το καλό και το κακό, ξεδιπλώνοντας τη φαντασία τους και θέτοντας σε λειτουργία εσωτερικούς μηχανισμούς αλληλεγγύης με το καλό και άμυνας εναντίον του κακού. Ωστόσο, στην τηλεόραση αυτό που σίγουρα καταδικάζουμε είναι ο ισοπεδωτικός και συχνά σοκαριστικός ακόμα και για έναν ενήλικα , τρόπος που προβάλλεται η δύναμη του κακού, η σκληρότητα, η βία και η παράλληλη έλλειψη, στοιχειώδους έστω καλαίσθητης σεναριακής και σκηνοθετικής προσέγγισης.

Και μείς ως παιδιά παρακολουθούσαμε στον τηλεοπτικό δέκτη αρκετά προγράμματα , παρόλο που είχαμε την τύχη να τρέξουμε περισσότερο και να παίξουμε περισσότερο. Αλλά οι παιδικές σειρές που βλέπαμε απευθύνονταν στην ηλικία μας , διαπραγματεύονταν θέματα που εξυμνούσαν τη γονική και αδελφική αγάπη, τη φιλία, το ενδιαφέρον για το φυσικό περιβάλλον. Η πλοκή τοποθετούνταν σε όμορφα μέρη, οι ήρωες ήταν αντιμέτωποι με δυσάρεστες καταστάσεις και προσπαθούσαν να την ξεπεράσουν με συνεργασία. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα απέπνεε γλυκύτητα, ρομαντισμό και κυρίως σεβασμό στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας.

Θα αναρωτηθούν πολλοί από εσάς σε ποιο σεβασμό αναφερόμαστε, εφόσον αυτή και άλλες παρεμφερείς άξιες έχουν χαθεί όχι μόνο από την τηλεόραση άλλα δυστυχώς και από την πραγματική ζωή… τα προϊόντα της τηλεόρασης αντανακλούν την ποιότητα της ζωής μας.
Η ζωή μας απαρτίζεται από άσχημες εικόνες και μείς κατακλυζόμαστε από αρνητικά πρότυπα… αυτά προβάλλονται και από την τηλεόραση …αρνητικά πρότυπα..που πολλαπλασιάζονται…Που είναι η αρχή και που το τέλος… φαύλος κύκλος.

Η απαισιοδοξία, βέβαια δεν κρίνεται ως ο καλύτερος σύμβουλος. Και ευτυχώς λύσεις υπάρχουν. Δεν μπορούν όλοι οι γονείς να απαγορεύσουν στα παιδιά τους να παρακολουθούν τηλεόραση. Όλοι, ωστόσο, μπορούν να καθορίσουν ένα πρόγραμμα σε εβδομαδιαία βάση και να επιλέγουν με σωστά κριτήρια τις παιδικές σειρές και ακόμα καλύτερα να τις παρακολουθούν κι εκείνοι μαζί με τα παιδιά τους.

Δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε τα κτίρια και να ξανανοίξουμε τις αλάνες. Μπορούμε όμως να πάμε με τα παιδιά μας σε ένα πάρκο, σε χώρους αναψυχής που διαθέτουν οι δήμοι, σε μια παιδική χαρά (εδώ εξ ορισμού τα σχόλια περιττεύουν για το όφελος που αποκομίζουν οι μικροί μας μπόμπιρες παίζοντας σε τέτοιους χώρους) αν κινητοποιηθούμε λίγο και οι αρμόδιοι φορείς , ώστε να διατηρούν αυτούς τους χώρους καθαρούς, να ελέγχουν τακτικά τα όργανα και τα παιχνίδια τους, να τηρούν τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Παίζοντας τα παιδιά μας ξέγνοιαστα στην ύπαιθρο, θα νιώσουν ελεύθερα.

Οφείλουμε να απελευθερώσουμε τα παιδιά μας. 1…2…3…! Φτου ξελευτερία!!!!